خمیگان عزیز ما

زنان روستاهای ایران بطور کلی و منطقه رزن و خمیگان نیز در زمره آنها انسانهای ارزشمندی  هستند که شایسته است از آنها بطور ویژه ذکری به میان آوریم. با مطالعه موارد ذیل که هیچ اغراقی در آن نیست شما هم مرا تصدیق خواهید نمود.

زنان روستایی منطقه ما سخت کوش و پر توان بودند و هنوز هم هستند. بسیاری از آنها بویژه نسل قبلی و سالخوردگان کنونی مهارت های زنانه زندگی روستایی یعنی شوهرداری، بچه داری، گاوداری، گله داری و کمک در امور کشاورزی ( چیدن عدس، چیدن غوره، جمع آوری  انگور و....) را بغایت خوب می دانستند. آنها در مصیبتها و سختیها سنگ صبور خانواده بودند و هر نوع فداکاری ممکن را انجام می دادند.

ما مادران خود را همیشه در حال رتق و فتق امور منزل، کنار  دود و آتش تنور و پختن نان، آوردن آب از رودخانه، فرش بافی، گلیم بافی، شستن لباس و رسیدگی به فرزندان، شیردوشی و توی طویله کنار گوسفندان، گاوها و گوساله ها، می دیدیم. 

در ایامی که هیچ نوع امکاناتی نبود و بچه ها با یک سرماخوردگی فوت می نمودند، چندین بچه را بدنیا آورده نگهداری می کردند و پرورش می دادند.

رازداری و آبروداری از مهارت های دیگر زنان روستایی بود. گرسنگی را تحمل کردن، سیلی ها، لگدها و مشت های شوهر را خوردن و دم برنیاوردن، سکوت کردن یا به توریه خود را سیر و زندگی خود و فرزندان را سرشار از  ناز ونعمت  جلوه دادن، شب تا به صبح و صبح تا شب کار و کار و کار کردن، و همه را سرنوشت و تقدیر خود دانستن.

آنها گمنام می آیند، گمنام زندگی می کنند و بی هیچ نام و نشانی می روند. اما بارها و ستم های بی شماری را بدوش می کشند. هیچکس و هیچ جا ذکری هم از آنها نمی کند. تاریخ ما مذکر و شهری است. روستایی و زن در آن جایی  ندارد حتی فمنیست ها هم سنگ حقوق زنان شهری را به سینه می زنند نه زنان روستایی را.

اینگونه است که همه باید از آنها به نیکی یاد کنیم و تلاش کنیم لا اقل قسمتی از این منش انسانی در نسل فعلی ونسل های آتی باقی بماند. نه اینکه دست مردان را در ظلم به زنان باز بگذاریم بلکه تلاش کنیم زنان و حتی مردان را با آن صفات انسانی فداکاری، ایثار و از خودگذشتی تربیت کنیم و به بشریت اهدا نماییم.